Adventure

Hallo lieve mensen,

Daar ben ik weer. Terug van een heerlijk weekend vol spanning en sensatie. Zal jullie eerst even bijkletsen over de afgelopen week.

Ik heb een leuke, drukke therapieweek gehad, waarin ik bij verschillende patiënten vooruitgang heb gezien (altijd leuk). Zo had ik een verlegen meisje, wat ik 1 keer in de maand zie. Ik verbaas me erg nog steeds over hoe een meisje (van een jaar of 15!!) zo verlegen kan zijn. Ze geeft niet/nauwelijks antwoord op vragen (zelfs niet als ze door Shalika worden gesteld). Kijkt alleen maar naar beneden, glimlacht altijd en als je vraagt of ze iets leuk vindt, zegt ze altijd ja en nooit nee. Met haar heb ik verschillende oefeningen gedaan om wat assertiever te worden en haar eigen gedrag in te laten zien. Een leuke activiteit die wel goed uitpakte was dat ze moest rondlopen in de ruimte (wij liepen daar ook met z’n vieren) en bij iedereen die ze zag en waar ze langsliep, oogcontact moest maken. Dit ging (na een aantal keer oefenen) al aardig goed! Daarna was de opdracht: als ik in mijn handen klap, zoek je iemand op, maak je oogcontact en zeg je hallo! In het begin wachtte ze net zo lang tot de ander iets zei en vervolgens zei ze zelf ‘hallo’ maar dit kon je nauwelijks verstaan. Toen ik haar tegenkwam, wachtte ik net zo lang tot zij hallo zei. Na een aantal keer, hoorde je echt dat ze harder ging praten en sneller uit zichzelf wat gingen zeggen. Daarna deden we dit ook nog met een hand geven en hallo zeggen. Deze activiteit verliep echt heel goed. Het is gaaf om vooruitgang te zien bij zo’n meisje. Het jammere is dan wel weer dat ze maar 1 keer in de maand kan komen, waardoor ik haar maar zo’n 5 keer 2 dagen zie.

Daarnaast stond deze week ook in het teken van het screenen vd kinderen van HOH. De pomp van het zwembad werkte niet goed meer en deze was daarom opgestuurd naar Colombo voor reparatie. Hierdoor was het zwembad helemaal groen en konden we dus geen therapie in het water en geen zwemles geven. We konden daardoor de kinderen van home of hope gaan screenen: elk half uur 2 kids, die we van top tot teen gingen onderzoeken om te kijken of ze fysio of pmt nodig hebben. In totaal moeten we alle 85 kids gaan doen, een leuk klusje dus ;-). We hebben deze week een aardige slag gemaakt en zijn al aardig op weg!

Verder hebben we er sinds deze week een nieuw huisdier erbij: een garden lizard. Het ziet eruit als een kruising tussen een grote lizard en een slang met pootjes. Erg eng. We hebben hem deze week al meerdere keren uit het huis moeten verwijderen. De eerste keer schrokken we ons dood en hebben we onze hulptroepen (lees Alfi en Viji) ingeschakeld, die hem hebben verwijderd met bezems. Nu hij elke keer terugkomt, moeten we er toch ook echt zelf aan geloven. Vandaag hebben we er al weer 2 het huis uit moeten kicken.

Donderdagmiddag kwamen Jeroen en Michelle naar Home of Hope toe om te kijken hoe het er bij ons aan toe gaat. Ze hebben meegekeken bij de therapie en het screenen en daarna hebben we ze een rondleiding gegeven over het terrein. ’s Avonds hebben we lekker pannenkoeken gegeten met z’n allen en een relaxed avondje gehad.

Vrijdagmorgen vroeg zijn we met z’n allen vertrokken naar Kitulgala, een klein plaatsje in het tropisch regenwoud, waar je allemaal sportieve dingen kunt doen: raften, mountainbiken, hiken en abseilen van de waterval. Na het gebruikelijke busritje naar Kandy, pakten we de volgende bus. We wisten niet precies hoe we er moesten komen, maar gelukkig zijn de Sri Lankanen altijd vriendelijk genoeg om ons de weg te wijzen. De buschauffeur van deze bus was een jong jochie en hij reed alsof zijn leven er van af hing. Haalde op de gekste plekken in (langs afgronden, afzettingen etc.) De weg naar Kitulgala toe was voor een deel niet geasfalteerd, waardoor we zowat tegen het plafond zaten en van links naar rechts werden geschut. Slapen zat er dus niet in. Het laatste stukje moesten we weer een andere bus pakken, maar uiteindelijk kwamen we dan toch aan Kitulgala! Het bleek echt een klein plaatsje en de mensen daar zien volgens mij nauwelijks blanken. Vanuit de bus werden we dan ook weer veel aangestaard en nagezwaaid. Toen we de bus uitstapten, kwamen er meteen 2 jongens naar ons toe met boekjes van het abseilen. Ons hotel was al geregeld door Toshita en de manager zou ons op komen halen. We waren natuurlijk wel heel erg benieuwd naar de prijzen vd activiteiten, dus pakten het boekje van de jongens wel aan. Tot mijn grote verbazing zag ik daar ineens allemaal foto’s van 2 friends uit Nederland: Sandra en Joris die vorig jaar naar Sri Lanka zijn geweest. Hoe toevallig dat je ze gewoon tegenkomt in een boekje in Sri Lanka van jongens langs de weg. Echte beroemdheden hier ;-)! Hierna werden we met 2 tuktuks naar ons hotel gebracht. Ook hier wisten we niet wat ons te wachten stond. We gingen letterlijk de bush bush in: steile paadjes naar beneden, langs verschillende beekjes en 3 wiebelige bruggen later, kwamen we aan bij ons hotel. Een prachtige locatie!! Ze hadden midden in de jungle een soort van boomhuttencomplex gebouwd, aan de rivier (deze stroomde voor het hotel langs en vanuit je boomhut had je uitzicht op deze rivier). Echt heel erg gaaf, zag er perfect uit. Alles leek net nieuw gebouwd en vanuit de (luxe) badkamer keek je zo uit over de rivier.

We besloten om maar meteen te gaan raften. Dit kon vanuit het hotel gewoon geregeld worden. In een tuktuk werden we weggebracht. Onze boot ging op het dak van de tuktuk, ja joh kan allemaal hier! 5 km verder werden we gedropt. Na de nodige instructies (die we later nog nodig bleken te hebben ook) gingen we van start. Het begon rustig, maar na een tijdje kwamen dan toch voor het eerst de echte ruige stukjes. Erg gaaf hoe die golven opspatten tegen de boot. Tussendoor waren wat rustigere stukjes en konden we van de mooie omgeving genieten. Voor de kenners: op de rivier waar we aan het raften waren is de film: ‘the Bridge on the River Kwai’ opgenomen. Een mooie plek! Na een paar leuke stukjes raften, zei onze Sri Lankaanse stuurman dat het er al weer bijna op zat. Ik had er helaas wel wat meer van verwacht en we zeiden ook tegen elkaar: oh t was niet echt zo heel erg spannend ofzo. Dit hadden ze blijkbaar gehoord, want toen we bij het laatste ruige stukje kwamen, kwamen we ineens met de boot achterstevoren te liggen en gingen we zo het ruige stuk in. Dit ging niet goed en de boot klapte om. Ik kreeg een peddel op mijn pols en de boot op mijn hoofd. Het duurde even voor ik onder de boot vandaan kon komen, was dus even schrikken. Hierna meteen kijken waar iedereen was, maar iedereen lag ergens anders in het water en we werden allemaal door de stroming meegenomen. Gelukkig konden we elkaar daarna wel vinden en een beetje geruststellen. De man zei dat we rechts eruit moesten omdat er een gevaarlijk stuk aankwam, maar we konden allemaal niet door de stroming naar rechts komen. Vlak voor het laatste ruige stuk met veel rotsen konden we er net op tijd uit komen en waren we veilig. Een hele ervaring en moet zeggen dat m’n hart wel even in mijn keel zat, maar toen we weer eenmaal veilig in de boot zaten konden we er allemaal wel hard om lachen en zo was onze ‘raftritje’ toch heel erg spectaculair! Het enige jammere was dat ik er een hele zere pols aan overgehouden heb. Terug in het hotel hebben we ’s avonds lekker gebarbequed. We konden onbeperkt vlees, rijst, noodles en salade eten, heerlijk!

Zaterdag zijn we op tijd opgestaan om te gaan abseilen van de waterval. Hiervoor moesten we eerst een heel stuk met de tuktuk de bergen in. Mooie uitzichten onderweg, maar opnieuw ook weer een hoop gehobbel. Het laatste stukje moesten we lopen, om vervolgens uit te komen bij een hele grote, mooie waterval. Iedereen had toch wel even een slikmomentje..: Oeps, gaan we daar vanaf abseilen? Durven we nog wel? Nadat Michelle veilig beneden was aangekomen, waagde ik mijn leven dan ook maar.. ;-) Ik had nog erg veel last van mijn pols, maar wilde sowieso gaan abseilen (had hier al 3 maanden naar uitgekeken namelijk). De meneer vertelde me dat ik ook wel met 1 hand kon abseilen. Ik vond dit toch niet zo veilig gevoel, aangezien ik ook een paar keer al bijna uitgleed. Uiteindelijk door de adrenaline toch doorgegaan en t was echt de moeite waard. Wat een super ervaring was dat zeg!!

Op de terugweg naar het hotel zagen we nog een hele grote slang over de weg kruipen: ja die zie je werkelijk overal hier. Zelfs op Home of Hope hebben we van de week weer 2 grote slangen gezien. Ze mogen van mij t liefst zo ver mogelijk uit de buurt blijven.
Terug in het hotel hebben we onze spullen gepakt en zijn we teruggegaan naar Kandy. De busreis ging dit keer een stuk sneller. In Kandy hebben we nog even heerlijk gegeten bij de pizzahut en daarna zijn we teruggekeerd naar Digana. In Digana gingen we met z’n 6en in 1 tuktuk, want ja dat kan makkelijk hier. Halverwege reden we alleen recht in de armen van de politie en werden we aangehouden. 1 tuktuk mag max 3 personen vervoeren (daar houden ze zich totaal niet aan, want er zitten soms 8 Sri Lankanen in 1 tuktuk, maar t mag officieel dus niet). Ik heb nog nooit politie gezien in Digana, maar nu kreeg onze chauffeur toch echt een boete en een flinke ook. Hij moet zelfs voor de rechter verschijnen, oepsiee.. Uiteindelijk nog een andere tuktuk gevonden en veilig thuisgebracht.

Vandaag (en de afgelopen week) hebben we hard gewerkt aan de workshop die we morgen (zouden) gaan geven op de universiteit in Kandy. Helaas werden we aan het eind van de middag gebeld door Dulan met de mededeling dat de faculteit morgen vakantie heeft. De regering had een aantal vakantiedagen vastgesteld aan het begin van het jaar, waaronder deze hele week. Pfff net of ze dit niet eerder wisten!! We hadden dit 3 weken geleden al afgesproken, tussendoor nog contact gehad met ze, maar ze zeiden elke keer dat het doorging. Uiteindelijk dus voor niks gestresst. Dit is dan wel weer echt typisch Sri Lankaans.. Dan morgen maar voorbereiden voor de sportdag die we aankomende zaterdag zullen gaan houden voor alle kids hier op Home of Hope. Moet nog een hoop gebeuren, dus we zijn nog wel even zoet..

Liefs Jolien