Just like Holland

Hallo trouwe lezers van mijn blog,

Er is weer een week voorbij en dat betekent: tijd voor een nieuw blog over afgelopen week. Ik kan jullie geruststellen, jullie zijn niet de enigen die in de regen zitten. Wij zijn namelijk net terug van een weekendje Nuwara Eliya (of beter gezegd, een weekendje Nederland qua weer). Zal jullie eerst even bijpraten over de therapie van deze week en dan over ‘t weekendje.

Maandag hebben we besproken wat we in de toekomst op de maandag gaan doen. Het plan is nu als volgt: op maandagochtend komen er 6 patiënten van buitenaf voor therapie naar Home of Hope. In de middag hebben we een groepje kinderen van Home of Hope met astmaproblemen. Daarnaast gaan we kinderen van HOH selecteren die geschikt zijn om individuele PMT te krijgen en gaan we elke maandagmiddag een sportactiviteit organiseren. Zo hebben we toch al een aardige invulling op de maandag. Dat houdt ons van de straat zullen we maar zeggen ;-)

Dinsdag stond ons een verrassing te wachten. Er zaten ineens 4 nieuwe Sri Lankaanse fysio studenten van de universiteit in Kandy voor onze neus. We hoorden dat ze hier 3 weken lang, alle 3 de dagen komen stage lopen. Wij wisten hier niks van, maar ja dat is dan ook weer typisch Sri Lanka.Helaas hadden we niet veel patiënten vandaag, waardoor we soms met 5 therapeuten op 1 patiënt stonden (iets teveel van het goede). De studenten waren nog erg verlegen en zeiden bijna niks, maakten alleen trouw overal aantekeningen van. In de middag heb ik me maar laten gebruiken als proefkonijn (aangezien er geen patiënten waren). De Sri Lankaanse fysio studenten hebben samen met (‘stagebegeleider’) Daphne een uitgebreid knie onderzoek bij mij gedaan. Grappig om te zien, dat ze me nauwelijks aan durven te raken en dat als fysio zijnde!! Misschien dat ik er te eng uitzag ofzo.. Eind van de middag heb ik samen met Mick de zwemlessen gegeven. Op dinsdag hebben we altijd de oudere meiden en jongens. Zij zijn al aardig aan het puberen, dus we hadden onze handen vol!

Woensdagmorgen had ik een record qua aantal patiënten, welgeteld 0. Mijn 3 patiënten kwamen allemaal niet opdagen. Ik ben daarom samen met Mick verder gegaan met de hinkelbaan tapen. Hij schiet al aardig op en is nu bijna af, zodat we hem kunnen gebruiken voor de therapie. In de middag hadden we een aantal heftige patiënten. Een jongetje van 11 jaar oud, die wel 3 jaar leek. Heb nog nooit zo’n dun kind gezien, alle botjes kon je precies voelen in zijn lichaam en hij ademde heel erg zwaar, net of hij bijna stikte. Was heftig om te zien. Daarnaast hadden we een jongetje met de ziekte progeria. Hij was 10 jaar, maar zijn gezicht leek net van een man van 80. Daarnaast had hij 2 hele grote tanden uit zijn mond, waardoor hij er best eng uitzag. Wat mij opviel was dat hij wel een aardig intelligentie niveau had en ook hele leuke humor! Ik heb hem in het water behandeld (vond hij heel eng, was zijn eerste keer in het water). Rest van de middag heb ik therapie gegeven in het water (nu gelukkig wel veel patiënten) en daarna de zwemlessen aan de allerkleinste kids van Home of Hope. Wat een schatjes zijn dat, zou ze zo allemaal mee willen nemen naar huis. ’s Avonds stond me nog een onaangename verrassing te wachten: toen ik mijn kledingkast open deed vloog me een dikke vette kakkerlak tegemoet. Snel gedood met een spuitbus, brrr blijf die beesten toch echt wel vies vinden!

Donderdag was een erg leuke therapiedag. Ik heb eerst samen met Lotte een jongetje behandeld, wat altijd alleen maar lacht en alles leuk vindt wat je doet, heerlijk! Daarna heb ik een hele leuke en effectieve PMT sessie gedaan bij een meisje. Zij is erg verlegen en komt niet op voor haar eigen mening. Ik ben met haar gaan leiden-volgen met een 1 meterstok tussen onze handen en heb haar de leiding laten nemen. De Sri Lankaanse studenten kwamen nu ideaal van pas, want ik kon er ééntje mooi gebruiken als vertaler. Ze legde aan het meisje uit wat het nu van de therapiesessie was en waarom ik bepaalde oefeningen deed. Ook vroeg ze aan het meisje wat ze erbij voelde en ervan vond. Stond vol verbazing te kijken, toen ze ineens begon te praten! Daarna heb ik nog een oefening gedaan waarbij ik op haar af kwam lopen en dat zij stop moest zeggen als ze de ruimte tussen ons genoeg vond. Ook deze oefening pakte erg goed uit. Ik was erg blij hiermee. Helaas komt het meisje maar 1 keer in de maand en zie ik haar dus maar 5 keer.
’s Avonds zijn we samen met onze ‘big brother’ Dulan, uit eten geweest in Kandy, in een erg mooi restaurantje op een berg met uitzicht over de stad. Een heerlijke submarine en soort van shoarma gegeten. Een keer wat anders als rijst.. Voelde echt een beetje als in Nederland. In de bus terug zat een man naast me, die wel heel erg direct was. Na de gebruikelijke standaard zinnen als: where you from, how long do you stay here etc, kwamen er wat directere vragen: Are you married? Oh no? How old are you? Uhhh too young for you!!! Ondertussen draaide Mick zich naar mij om, om te kijken wat er aan de hand was. Blijkbaar zag hij die als concurrentie want hij zei meteen: Oh that boy is looking at you. Ja dat klopt meneer.. Rare mannetjes toch af en toe hier..

Vrijdag betekent: weekend! En weekend betekent: uitstapjes!! Het was weer tijd voor een nieuw tripje. Dit keer naar Nuwara Eliya om te hiken naar Worlds End. Alfi had voor ons treintickets gereserveerd, zodat wij een zitplek hadden in de trein (3e klas, maar was harstikke prima). Onderweg in de bus naar Kandy werd de bus staande gehouden door de politie. De buschauffeur kreeg een boete omdat hij aan het bellen was tijdens ‘t rijden. Doen ze toch nog iets aan regels hier! Na wat zoeken hadden we op t treinstation eindelijk onze coupe gevonden en konden we om 1 uur vertrekken vanuit Kandy. De trein gaat er wel iets anders aan toe als in NL. De trein rijdt gemiddeld zo’n 30/40 km per uur. Iedereen hangt uit deuropening en het raam, langs de kant staan bordjes met hoe hard de trein mag: 15 km, 30 of 40 km. Iedereen loopt over het spoor heen of staat een halve meter van de trein te kijken hoe die langskomt. Slagbomen die opengehouden worden met de hand. Trein die eerst vooruit, dan weer achteruit en dan weer doodleuk vooruit de andere kant op gaat (verkeerde afslag genomen). Onderweg konden we genieten van prachtige uitzichten. Reden dwars door theeplantjes, langs watervallen en door de bergen. Erg mooi! Na 4 uurtjes kwamen we aan en stond Garmini (man die Lotte en ik hadden leren kennen tijdens rondreizen) op ons te wachten met een busje. Helaas was het erg slecht weer in Nuwara Eliya. Regen, harde wind, mist en erg koud. Het leek even of we terug waren in Nederland. We toverden onze lange broek en trui tevoorschijn en reden meteen door naar een theeplantage omdat het al bijna donker was. Lotte en ik waren hier al geweest, maar vonden het geen probleem om nog een keer te gaan. Na 10 minuten zag ik alleen alweer groen en geel door de honderden haarspeldbochten, dat was even wat minder. We kwamen net op tijd aan bij de theeplantage, want ze gingen net sluiten. Toch nog een rondleiding gekregen en genoten van een heerlijk kopje thee en een cake. Op de terugweg naar het hostel, kregen we even de schok van ons leven. Dulan was onderweg naar ons (hij zou weekendje mee gaan met ons, maar moest eerst nog werken en kwam dus later). Wij zagen hem toevallig langs rijden en reden naar hem toe. Maar 4 bochten later, zagen we ineens een blauwe auto in de berm staan (was de auto van Dulan). Het was super mistig, er stonden geen lantaarnpalen langs de weg en het was dus super lastig om de weg te zien. Dulan had even niet opgelet en dacht dat hij naar links moest, waar de weg naar rechts ging. Hij was daardoor over een greppel heengereden de berm in. Als hij 1 meter naar rechts had uitgeweken was hij er waarschijnlijk niet meer geweest, want daar zat een soort van afgrond. Gelukkig had hij zacht gereden en was er niks met hem aan de hand. Hij was alleen erg geschrokken (en wij ook). Gelukkig kon hij zijn auto er weer uit krijgen en was er nauwelijks schade. We reden samen naar het hostel en gingen lekker dineren om een beetje bij te komen.

Na een slechte nacht (bed was te klein, kussen te hard en het was heel erg koud) stonden we zaterdag om kwart voor 5 op, om ons klaar te maken voor de hike naar Worlds End. We werden met een busje daarheen gebracht. Anderhalf uur en heel wat hobbelige en slingerige paadjes later, kwamen we aan bij Hortain Plains National Park. Helaas regende het en was er nog dikke mist. Het begin was daardoor erg koud. Maar gelukkig hield de regen al snel op en konden we lekker doorlopen. De hike zelf was echt prachtig. We liepen door mooie natuur, over glibberige, gevaarlijke paadjes naar boven toe. Na 3 km kwamen we aan bij Mini Worlds End. Hier hadden we helaas geen mooi uitzicht omdat er nog veel mist was. Daarna doorgelopen naar de top: Worlds End. Hier aangekomen was de mist opgetrokken en was het droog, waardoor we een super mooi uitzicht hadden! Worlds End dankt zijn naam aan het feit dat veel mensen daar zelfmoord hebben gepleegd/plegen. Vaak verliefde koppels, die hand in hand van de berg afspringen. De berg is niet afgezet met hekken of iets dergelijks, waardoor je een enorm diep dal inkijkt als je over het randje heenkijkt. Was een erg mooi uitzicht en na wat foto’s, zijn we doorgelopen naar Baker’s Falls. Dit is 1 van de mooiste watervallen in Sri Lanka. Het was nog een hele beklimming om daar te komen (wat mijn knie overigens niet prettig vond), maar toen we daar aankwamen hadden we een prachtig plaatje voor onze neus. Weer wat foto’s later, liepen we door naar het einde. Na 3 uur arriveerden we weer op het beginpunt en zat de hike erop. Het was een erg mooie wandeling. Je loopt dwars door mooie natuur, onderweg wat wilde dieren gespot en genoten van de mooie uitzichten. Was zeker de moeite waard!! We hadden precies goed getimed, want toen we weer in het busje zaten kwam de mist weer op en begon het weer keihard te regenen. We hebben onze spullen gepakt in het hostel, nog even geluncht in een restaurantje en zijn toen in de auto van Dulan teruggereden naar Kandy.

Vandaag is weer een rustig bijkomdagje. Ik heb last van een buikgriepje, dus doe even rustig aan. Dinsdag komen mijn moeder, zus en oom aan in Sri Lanka. Kijk er erg naar uit en heb er super veel zin in! Oh en voor degenen die zich ongerust maken over de orkaan in India, tot nu toe merken wij hier niks van. Hopen dat het zo blijft en dat hij niet onze kant op komt! :-)

Liefs Jolien