Eka, deka, tuna

Hallo allemaal,

De 2e week van therapie geven zit er alweer op. De week is echt weer voorbijgevlogen. Time flies when you’re having fun.. ;-) Raak steeds meer gewend. Toch heb ik ook deze week weer veel nieuwe dingen gezien en meegemaakt.

Zondag hebben we nog lekker rustig aan gedaan en zijn we naar het kerkje hier op home of hope geweest. Elke zondag hebben ze hier dienst en wordt er door de kinderen muziek gemaakt en gezongen (een bandje, met drumstel, gitaar etc.) en komt er een predikant voor de preek. Wij konden er natuurlijk geen touw aan vastknopen, maar de manier waarop hij tegen de kinderen sprak, was heel leuk om te zien. Het leek net een cabaretvoorstelling met veel hand- en voetgebaren. De kinderen bleven op deze manier ook erg geboeid luisteren. Sharmini vertaalde wat dingen voor ons, zodat wij het ook een beetje konden volgen. Erg leuk om te zien dat de kinderen hier zoveel plezier uithalen!

Maandag 16 september:
Dat het hier in Sri Lanka soms anders loopt als verwacht, hebben we vandaag wel meegemaakt. Vandaag was onze eerste echte stagedag op het syndroom van down schooltje. Na weggebracht te zijn door de tuktuk, kwamen we om kwart over 7 aan op de school. Iets te vroeg, dus eerst maar even tot 8 uur wachten op de kinderen. Niemand bleek echt op ons gerekend te hebben en we werden van hot naar her gestuurd, om wat mensen te spreken en wat dingen te zien. Om 8 uur arriveerden de kinderen en begon de meditatie. Daarna kregen ze ontbijt. Weer een uurtje niks doen. Ondertussen waren de leraressen van slag en was er 1 aan het huilen (later bleek haar moeder in het ziekenhuis te liggen). De kids liepen ondertussen overal en nergens en de structuur was ver te zoeken. Wij probeerden ondertussen uit te vinden, of er materiaal beschikbaar was voor ons. Na 10 klaslokalen gezien te hebben, met puzzels, boekjes en andere dingen die niet van belang waren voor ons, kwamen we eindelijk bij een kast met wat ballen. Hier konden we wel wat mee! We wilden graag aan de gang en ik vroeg de man of er kinderen waren die extra aandacht nodig hadden, omdat ze om de 1 of andere reden opvielen of buiten de groep vielen. Hij begreep me eerst niet, maar na 5 keer uitleggen kwam hij even met een hele duidelijke uitleg: Hij liep de klas rond, tikte elk kind op zijn hoofd en vertelde: deze heeft down, deze kan niet stil zitten, deze is autistisch, deze is verlegen en deze is nieuw. Ik stond vol verbazing te kijken: hoezo in hokjes plaatsen?! Wel meteen duidelijk dat we hier iets konden gaan doen ;-)
Vervolgens ging de man verder met een rondleiding door de school en vertelde hij dat het wel handig was dat wij Engels spraken, want dan konden wij de leraressen en de kinderen ook wel even Engelse les geven (uhm.. volgens mij waren we daar niet voor gekomen..) 2 uurtjes later werd ons verteld dat we wat kinderen mee kregen voor therapie. Kijk, dat is mooi! Wat materiaal gepakt en aan de slag. Lokaaltje wat eerder afgesproken was, mochten we niet gebruiken, dan maar op een open veldje buiten. En toen kwam de zoveelste verbazing van de dag: toen ik me omdraaide kwamen er niet een paar kinderen aangelopen, maar de hele school!! We kregen 10 minuten van de leraressen. Snel een spelletje bedacht en gedaan. Vonden de kinderen leuk! Na deze leuke 10 minuten werden we weer bij het hoofd van de school geroepen. Zij vertelde ons dat we een lettre of permission nodig hadden van de regering om stage te lopen op deze school. Dit hield in dat we vandaag eigenlijk verder geen therapie meer mochten geven en dat we niks meer konden doen. Bij alles wat we wilden overleggen, kwamen ze weer met: maar jullie moeten eerst de brief in orde hebben.. we hebben nog geprobeerd een soort van schema op te stellen, maar na 10 keer uitleggen, bleek dat ze telkens terugkwamen op de brief die we nodig hebben. We vonden het wel mooi geweest en zijn naar huis gegaan omdat we geen therapie meer mochten geven. Het was een raar dagje, maar dit is wel echt hoe het hier in Sri Lanka gaat. Gelukkig heb ik vandaag toch nog wel iets geleerd: tot 10 tellen! (letterlijk en figuurlijk!)

Dinsdag, woensdag, donderdag: therapiedagen
Weer een paar dagen therapie gegeven op home of hope. Er zouden veel nieuwe cliënten van buitenaf komen. Later bleek dat de helft toch niet kwam opdagen, vanwege het slechte weer. Zo gaat het hier wel vaker. Het ene moment staan er 10 kinderen tegelijk en het andere moment is er niemand. Ze zijn nog niet echt gewend aan de tijdschema’s en laten vaak niet weten als ze niet kunnen komen. We moeten dus erg flexibel zijn. Uiteindelijk weer verschillende kinderen voorbij zien komen. Zijn aan de slag gegaan met een depressief meisje wat haar emoties totaal niet toonde. Daarnaast kwam er een jongen die heel veel vergroeiingen had en op de bovenkant van zijn voeten liep. Zijn hele onderbeen zat verkeerdom aan zijn bovenbeen en hij loopt al jaren met een gewone houten stok, die hij zelf ergens gevonden heeft. Hierdoor had hij heel erg eelt en wonden op zijn hand. We hebben voor hem een soort van kruk aangemeten en hem leren lopen met die kruk. Ik vond het mooi om te zien dat deze jongen nog zo vrolijk was en plezier in het leven heeft. Hij heeft overal zijn eigen maniertjes op gevonden en redt zich redelijk goed daarmee. Hij was volgens mij nog nooit in het water geweest en vond het dus best eng om (zonder zijn stok) het water in te gaan. Na een half uur was dit totaal weg en had hij de grootste lol in het water. De volgende dag vroeg hij meteen of hij alweer naar het water mocht. Gaaf om te zien, dat je zo’n jongen zoveel plezier kan bezorgen met een uurtje therapie in het water.

In de avonden leuke gesprekken gehad met Shalika en Harshika (de 2 Sri Lankaanse fysios). Ze vertelden over het boeddhisme en wat dat voor hen inhoudt. Daarnaast leren we van hen veel over de Sri Lankaanse cultuur. Ze wilden bijvoorbeeld graag met ons mee olifanten rijden. Ze hebben hier alleen toestemming van hun vader en vriend voor nodig en mogen niet alleen op pad. Er moet altijd iemand met hun mee. Shalika gaat volgend jaar trouwen en hun ouders beslissen wanneer dit precies zal gaan gebeuren. Gek om te zien dat vrouwen in dit land toch een hele andere positie innemen als in Nederland.

Donderdagmiddag kwam Dulan (Sri Lankaanse fysiotherapeut en kennis van Jose) om ons een medical taping cursus te geven op Home of Hope. We hebben van alles op elkaar uitgetest en geoefend met de verschillende soorten technieken. Hoop lol ook gehad (de tape zat soms op plekken waar het niet helemaal thuishoorde..) Ik verbaas me er nog steeds over, wat een klein stukje tape soms voor effecten kan hebben. Het wordt ook veel gebruikt tegen het kwijlen (stukje tape onder de kin) en dan worden ze gestimuleerd om de slikbeweging te maken, wat een hoop kwijlen voorkomt, heel bijzonder!

Vrijdag:
Eindelijk was het dan zover: vandaag gingen we olifanten wassen en rijden! Een busrit van 3 uurtjes en een tuktuk race later (Mick/Lotte tegen Daphne/Jolien en je raadt natuurlijk wel wie de winnaars waren) kwamen we aan op de bestemming. We mochten eerst de olifant met z’n vieren wassen. Dit was al heel gek, omdat ik nog nooit zo dicht bij een olifant had gestaan en al helemaal nog nooit een olifant had aangeraakt. Gek om zo’n groot gevaarte ineens aan je voeten te hebben liggen. Toch vond ik het ook wel een beetje zielig terwijl we bezig waren. Hij had grote kettingen om, moest alles doen wat die mannetjes tegen hem schreeuwden en als hij iets verkeerd deed kreeg hij een klap of een schop. Hier moest ik wel echt even aan wennen. Na het wassen mochten we op de olifant gaan zitten en kregen we een gratis verfrissende wasbeurt. De olifant spoot zo’n 8 keer achter elkaar met zijn slurf water in mijn gezicht (wel leuk voor de foto’s), dus ik was weer mooi schoon. Tot slot mochten we met z’n tweeën, 20 minuten rijden op de olifant. In het begin waren we doodsbang dat we van die olifant af zouden vallen. Vooral het moment dat de olifant op ging staan en hij vervolgens over een heel smal paadje omhoog moest lopen, was echt wel even spannend. Maar na een paar minuten was ik daar wel aan gewend. We genoten van het uitzicht en het heerlijke gehobbel. Onze olifant bleek alleen best hongerig te zijn en probeerde overal wat eten mee te pikken en luisterde niet echt naar het mannetje met de stok. Wat resulteerde in een hoop geschreeuw en geschop tegen het beest aan, waardoor het beest soms onverwacht harder ging lopen, wat het voor ons nog wat spannender maakte. Na 20 minuten vond ik het wel weer mooi geweest en was ik blij dat we weer met beide benen op de grond stonden. Vond het erg leuk om een keer gedaan te hebben! Maar hoef het niet perse nog een keertje te doen.
Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij een spicy garden. Hier werden allemaal kruiden en specerijen gemaakt. We kregen een verkooppraatje (ze hadden eigenlijk net zo goed een bandje af kunnen spelen, was even interessant geweest) over hoe alles gemaakt wordt en waarvoor het gebruikt kan worden. Bijzonder grappig om te zien waar ze het allemaal voor gebruiken. Sonja Bakker is verleden tijd, gewoon een drankje drinken en een zalfje smeren en je verliest vet. Het mooie is dan ook wel weer, dat er 7 jaar garantie op zit, dus als het niet bevalt kan je weer terug. Ook had de man een zalfje voor ontharingsmiddel en natuurlijk moest dit even op Mick uitgetest worden. Het zalfje werd op Mick z’n been gesmeerd en na 10 minuten had Mick een baby zacht huidje zonder haren! Daarnaast hadden ze middelen tegen hoofdpijn, buikpijn en nog heel veel andere dingen. Hierna weer 4 uur terug in de overvolle bus. Er zijn deze week verkiezingen in de regio, vandaar dat het extra druk is. Onderweg in Kandy nog even uiteten geweest en vervolgens terug naar Home of Hope. Het laatste stukje met de bus was erg leuk. We hadden een jonge buschauffeur die speciaal voor ons ‘westerse’ muziek opzette (Rihanna). Zo hadden we toch nog een beetje ons eigen feestje in het weekend, missen het uitgaan wel hier! Daphne en ik besloten een spelletje te gaan doen in de bus (je moet toch wat als je 7 uur in de bus zit, beter gezegd staat). Wie het langst kon blijven staan zonder zich ergens aan vast te houden. Het record was ongeveer 3 seconden, want dan lagen we of bijna door de voorruit of ik zat half bij een Sri Lankaanse man op schoot. Toch niet zo’n handig spelletje met die rijstijl hier!
’s avonds hebben we op home of hope nog een lekker bioscoopavondje gehouden, met laptop, chippies en frisdrank. Echt weekend!

Hier nog een paar grappige weetjes over de cultuur en gewoontes hier:
- Sri Lankanen gebruiken papiertjes met huiswerk als broodzakjes (lekker
goedkoop). Ik had gister een wiskunde proefwerk.
- De tuktuks en bussen steken hun handen uit het raam als richtingwijzer.
- In de supermarkt word je door 10 werknemers geholpen, 1 houdt de
deur open, de ander zegt hallo, weer een ander weegt het fruit voor je
af en 3 anderen pakken je boodschappen in. En dat is voor hun zo hard
werken, dat je ze in het volgende gangpad al ruikt. Wat overigens wel
weer handig is, als je even wilt vragen waar iets staat.
- Voordat je in Kandy naar een overdekt winkelcentrum kan, moet je door
een scanpoortje lopen, die bij iedereen gaat piepen. Maar vervolgens
hoef je niet te stoppen of gaan ze je niet controleren. Ben
nog steeds aan het uitzoeken welk nut het apparaat dan heeft..
- Tanken gebeurt hier niet van te voren, maar wordt gewoon onderweg
gedaan als de bus bomvol met mensen zit.

Tot slot, leuk om te horen dat zoveel mensen mijn blog volgen! Bedankt voor de leuke reacties en de kaartjes voor mijn verjaardag! Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs Jolien