Aankomst na een lange reis
Door: Jolien Nuninga
Blijf op de hoogte en volg Jolien
26 Augustus 2013 | Sri Lanka, Digana
Jaa we zijn er!! Na een reis van bijna 26 uur, zijn we veilig op onze bestemming aangekomen waar we de komende 5 maanden zullen verblijven: Home of Hope. Het was een goede, maar lange reis.
Om 5 uur ’s ochtends ging de wekker in Dronten en om 6 uur zaten we in de auto op weg naar Schiphol. Op Schiphol checkten we de bagage in. Vol verwachting keken we naar de band, omdat het nog spannend was of we niet over de kilo’s heen zaten. Gelukkig zaten we net onder de 60 kilo. Ook over de golftassen (met spullen voor de kinderen in HOH), deden ze totaal niet moeilijk. Daarna was het tijd om afscheid te nemen. Natuurlijk geen leuk moment en dit was echt wel even slikken, de nodige traantjes vielen, maar dat hoort er helaas bij. Het echte besef kwam eigenlijk pas toen ik in het vliegtuig zat. Zal iedereen uit Nederland echt gaan missen, maar ik denk dat de tijd ook wel weer heel snel zal gaan hier in Sri Lanka.
Na nog een laatste keer gezwaaid te hebben, gingen we door naar de douane en de gate. Gelukkig deden ze ook niet moeilijk over de 2 stukken handbagage die we bij ons hadden. Bepakt en bezakt konden we dus op weg. We vlogen het eerste stuk met Garuda Indonesia. Ze hadden prachtige oosterse muziek opstaan (leek net de efteling pfff) en we hadden redelijk veel ruimte. Deze reis naar Abu Dhabi duurde 6,5 uur. Ik had besloten om lekker films te gaan kijken. Ondertussen werden we goed verzorgd. Elk uur kwamen ze wel met iets eten of drinken aan. Mooie combi’s hadden ze ook: pastasalade met een chocolaatje en een appeltaartje, maar het was heerlijk. Na 3 films te hebben gekeken, zat de eerste reis er zo op en kwamen we aan in Abu Dhabi.
Hier ging al een wereld voor me open. De eerste cultuurshock was een feit. Iedereen liep in gewaden en burkas, wij werden constant aangestaard en we dachten even rustig naar de wc te gaan, zit er gewoon een soort van moskee midden in de vrouwen wc! Okee, dit was even omschakelen, maar ook wel heel leuk om te zien. We zijn bij de MAC snel wat gaan eten, want heel veel tijd hadden we niet. Hierna was het tijd voor het laatste deel van de vlucht: 4,5 uur van Abu Dhabi naar Colombo. Dit keer vlogen we met Etihad. Een erg nieuw, luxe vliegtuig vond ik. Redelijke beenruimte. Stoelen waren goed en ik heb me prima vermaakt met de schermpjes. Super veel films om te kijken, games om te spelen en muziek om te luisteren. Erg leuk. Na 2 films, paar games en wat muziek, begon ik alleen wel echt last van mijn knie te krijgen. Ik ben daarom een aantal keer even een rondje gaan lopen door het vliegtuig. Dit hielp! Helaas lukte het alleen totaal niet om ook maar 1 minuut te slapen, dus dat was wel vervelend.
Om 3.25 lokale tijd in Colombo, kwamen we aan. We gingen meteen door naar de bagage, want we zouden opgehaald worden door een jongen die op Home of Hope werkt. We wilden dus zo snel mogelijk onze bagage, maar helaas werd ons geduld op de proef gesteld. We moesten heel lang wachten en kregen uiteindelijk bijna als laatsten onze koffers. Maar we waren allang blij dat we ze hadden! Snel op naar de hal en de jongen vinden met het bordje: mrs. Lotte en mrs Jolien.
Gelukkig vonden we hem direct en konden we snel door naar buiten. Daar kwamen we er al wel achter, dat de mensen niet overal even aardig waren. Het was superr druk en chaotisch op het vliegveld en we werden meerdere keren boos aangekeken/aangesproken, toen we aan het wachten waren op het busje. Gelukkig kwam de chauffeur daarna snel. Spullen ingeladen en op naar Home of Hope!
Ik stapte voorin, naast de chauffeur (iets wat ik misschien beter niet had kunnen doen..). Want ongelofelijk, wat een rijstijl hebben ze hier!! Elke 10 seconden zag ik wel een ‘bijna’ ongeluk voor mijn ogen gebeuren en ik heb wel 20 hartverzakkingen gehad. Ik zal proberen een omschrijving te geven, van hoe het eraan toe ging. De chauffeurs hier, rijden keihard, toeteren naar de auto voor hen, als ze erlangs willen en dan moet diegene maar even aan de kant gaan. Gaat hij niet aan de kant, geen probleem dan gaan we er alsnog langs, met als gevolg ipv een 2 baans weg een 3 baans weg. Meerdere autos op je af zien komen en denken, dit was het dan, maar uiteindelijk op het allerrlaatste moment nog uitwijken. Er lopen mensen langs de weg (zonder verlichting), steken zomaar over, fietsers zonder licht, honden die zomaar over de weg heen lopen, inhalen in een onoverzichtelijke bocht. Alles kan hier en volgens mij hebben ze geen verkeersregels. Ze houden zich in ieder geval nergens aan. Ik had bedacht dat ik beter mijn ogen dicht kon doen, dan zag ik niet wat er allemaal gebeurde, maar ook dit was geen strak plan, want na 2 seconden zat ik al weer rechtop in mijn stoel, omdat de chauffeur keihard moest remmen en keihard aan het toeteren was.
Ik besloot om maar een gesprek aan te gaan met de chauffeur, zodat ik tenminste nog iets te doen had. Dit was gezellig. Onderweg stopte hij voor ons, bij een prachtig uitzicht in de buurt van Kandy en vertelde hij verschillende dingen over de omgeving. Het was voor het eerst dat ik nu echt kon genieten van de omgeving (het werd licht). Hoe dichter we bij Kandy kwamen, hoe mooier de omgeving werd. Ik keek mijn ogen uit. Hoge bergen, verschillende apen, prachtige natuur. Wel vond ik het verschil tussen de kleine dorpjes en de grotere steden als Kandy, heel groot.
We zijn met de auto door Kandy gereden en hij heeft wat plaatsen aangewezen, die we zeker moeten bezoeken. Tot slot zijn we gestopt in het dorpje bij Home of Hope, waar we een Sri Lankaanse phone card hebben gekocht, roepies hebben gepind en wat boodschappen hebben gedaan. Hierna kwamen we eindelijk aan op onze eindbestemming: home of hope. Na kennis te hebben gemaakt met Sharmini (soort moeder theresa van de hele instelling en samen met haar man Alfi, zijn zij de baas), zijn we snel naar ons huis gegaan. Kamer uitgezocht en gaan slapen. Wat verlangde ik daar naar!! Wekker gezet, omdat we niet te lang wilden slapen. Nu zit ik op de veranda een bericht te typen en gaan we zo avondeten. Het huis is super mooi en erg groot. De wifi doet het helaas nog niet altijd, maar dat zal nog wel vaker gebeuren. We hebben ook een rondje over de instelling gelopen. Het is veel groter als ik had gedacht, maar heel leuk om te zien. De eerste apen hebben we gespot (had bijna een kokosnoot op mn hoofd!) en de eerste kids ook begroet en gezien.
We zullen morgen of woensdag weer vertrekken, om nog anderhalve week rond te gaan reizen in de omgeving. Rond 6/7 september zullen we weer terugkeren naar Home of Hope en dan zal onze stage (9 september) van start gaan. Jullie horen weer van me! :-) Liefs Jolien
Om 5 uur ’s ochtends ging de wekker in Dronten en om 6 uur zaten we in de auto op weg naar Schiphol. Op Schiphol checkten we de bagage in. Vol verwachting keken we naar de band, omdat het nog spannend was of we niet over de kilo’s heen zaten. Gelukkig zaten we net onder de 60 kilo. Ook over de golftassen (met spullen voor de kinderen in HOH), deden ze totaal niet moeilijk. Daarna was het tijd om afscheid te nemen. Natuurlijk geen leuk moment en dit was echt wel even slikken, de nodige traantjes vielen, maar dat hoort er helaas bij. Het echte besef kwam eigenlijk pas toen ik in het vliegtuig zat. Zal iedereen uit Nederland echt gaan missen, maar ik denk dat de tijd ook wel weer heel snel zal gaan hier in Sri Lanka.
Na nog een laatste keer gezwaaid te hebben, gingen we door naar de douane en de gate. Gelukkig deden ze ook niet moeilijk over de 2 stukken handbagage die we bij ons hadden. Bepakt en bezakt konden we dus op weg. We vlogen het eerste stuk met Garuda Indonesia. Ze hadden prachtige oosterse muziek opstaan (leek net de efteling pfff) en we hadden redelijk veel ruimte. Deze reis naar Abu Dhabi duurde 6,5 uur. Ik had besloten om lekker films te gaan kijken. Ondertussen werden we goed verzorgd. Elk uur kwamen ze wel met iets eten of drinken aan. Mooie combi’s hadden ze ook: pastasalade met een chocolaatje en een appeltaartje, maar het was heerlijk. Na 3 films te hebben gekeken, zat de eerste reis er zo op en kwamen we aan in Abu Dhabi.
Hier ging al een wereld voor me open. De eerste cultuurshock was een feit. Iedereen liep in gewaden en burkas, wij werden constant aangestaard en we dachten even rustig naar de wc te gaan, zit er gewoon een soort van moskee midden in de vrouwen wc! Okee, dit was even omschakelen, maar ook wel heel leuk om te zien. We zijn bij de MAC snel wat gaan eten, want heel veel tijd hadden we niet. Hierna was het tijd voor het laatste deel van de vlucht: 4,5 uur van Abu Dhabi naar Colombo. Dit keer vlogen we met Etihad. Een erg nieuw, luxe vliegtuig vond ik. Redelijke beenruimte. Stoelen waren goed en ik heb me prima vermaakt met de schermpjes. Super veel films om te kijken, games om te spelen en muziek om te luisteren. Erg leuk. Na 2 films, paar games en wat muziek, begon ik alleen wel echt last van mijn knie te krijgen. Ik ben daarom een aantal keer even een rondje gaan lopen door het vliegtuig. Dit hielp! Helaas lukte het alleen totaal niet om ook maar 1 minuut te slapen, dus dat was wel vervelend.
Om 3.25 lokale tijd in Colombo, kwamen we aan. We gingen meteen door naar de bagage, want we zouden opgehaald worden door een jongen die op Home of Hope werkt. We wilden dus zo snel mogelijk onze bagage, maar helaas werd ons geduld op de proef gesteld. We moesten heel lang wachten en kregen uiteindelijk bijna als laatsten onze koffers. Maar we waren allang blij dat we ze hadden! Snel op naar de hal en de jongen vinden met het bordje: mrs. Lotte en mrs Jolien.
Gelukkig vonden we hem direct en konden we snel door naar buiten. Daar kwamen we er al wel achter, dat de mensen niet overal even aardig waren. Het was superr druk en chaotisch op het vliegveld en we werden meerdere keren boos aangekeken/aangesproken, toen we aan het wachten waren op het busje. Gelukkig kwam de chauffeur daarna snel. Spullen ingeladen en op naar Home of Hope!
Ik stapte voorin, naast de chauffeur (iets wat ik misschien beter niet had kunnen doen..). Want ongelofelijk, wat een rijstijl hebben ze hier!! Elke 10 seconden zag ik wel een ‘bijna’ ongeluk voor mijn ogen gebeuren en ik heb wel 20 hartverzakkingen gehad. Ik zal proberen een omschrijving te geven, van hoe het eraan toe ging. De chauffeurs hier, rijden keihard, toeteren naar de auto voor hen, als ze erlangs willen en dan moet diegene maar even aan de kant gaan. Gaat hij niet aan de kant, geen probleem dan gaan we er alsnog langs, met als gevolg ipv een 2 baans weg een 3 baans weg. Meerdere autos op je af zien komen en denken, dit was het dan, maar uiteindelijk op het allerrlaatste moment nog uitwijken. Er lopen mensen langs de weg (zonder verlichting), steken zomaar over, fietsers zonder licht, honden die zomaar over de weg heen lopen, inhalen in een onoverzichtelijke bocht. Alles kan hier en volgens mij hebben ze geen verkeersregels. Ze houden zich in ieder geval nergens aan. Ik had bedacht dat ik beter mijn ogen dicht kon doen, dan zag ik niet wat er allemaal gebeurde, maar ook dit was geen strak plan, want na 2 seconden zat ik al weer rechtop in mijn stoel, omdat de chauffeur keihard moest remmen en keihard aan het toeteren was.
Ik besloot om maar een gesprek aan te gaan met de chauffeur, zodat ik tenminste nog iets te doen had. Dit was gezellig. Onderweg stopte hij voor ons, bij een prachtig uitzicht in de buurt van Kandy en vertelde hij verschillende dingen over de omgeving. Het was voor het eerst dat ik nu echt kon genieten van de omgeving (het werd licht). Hoe dichter we bij Kandy kwamen, hoe mooier de omgeving werd. Ik keek mijn ogen uit. Hoge bergen, verschillende apen, prachtige natuur. Wel vond ik het verschil tussen de kleine dorpjes en de grotere steden als Kandy, heel groot.
We zijn met de auto door Kandy gereden en hij heeft wat plaatsen aangewezen, die we zeker moeten bezoeken. Tot slot zijn we gestopt in het dorpje bij Home of Hope, waar we een Sri Lankaanse phone card hebben gekocht, roepies hebben gepind en wat boodschappen hebben gedaan. Hierna kwamen we eindelijk aan op onze eindbestemming: home of hope. Na kennis te hebben gemaakt met Sharmini (soort moeder theresa van de hele instelling en samen met haar man Alfi, zijn zij de baas), zijn we snel naar ons huis gegaan. Kamer uitgezocht en gaan slapen. Wat verlangde ik daar naar!! Wekker gezet, omdat we niet te lang wilden slapen. Nu zit ik op de veranda een bericht te typen en gaan we zo avondeten. Het huis is super mooi en erg groot. De wifi doet het helaas nog niet altijd, maar dat zal nog wel vaker gebeuren. We hebben ook een rondje over de instelling gelopen. Het is veel groter als ik had gedacht, maar heel leuk om te zien. De eerste apen hebben we gespot (had bijna een kokosnoot op mn hoofd!) en de eerste kids ook begroet en gezien.
We zullen morgen of woensdag weer vertrekken, om nog anderhalve week rond te gaan reizen in de omgeving. Rond 6/7 september zullen we weer terugkeren naar Home of Hope en dan zal onze stage (9 september) van start gaan. Jullie horen weer van me! :-) Liefs Jolien
-
26 Augustus 2013 - 19:50
Marieke:
Heey Jolien,
Supertof om allemaal te lezen, en je schrijft erg grappig moet ik zeggen. Ik zou denk ik niet graag bij je in de auto hebben gezeten haha!
Lekker genieten van je rondreis en even uitrusten van alle indrukken!! :)
groetjes uit het verre Dronten,
Marieke T. -
28 Augustus 2013 - 11:46
Truus Kuipers:
Hallo Jolien, wat een leuk reis verslag heb je al gemaakt!ja, je komt in een heel andere wereld terecht!Maar zo te zienheeft de kamer/ontmoetingsruimte toch nog iets hollands.. nu eerst hele fijne geniet van de omgevingsdagen gewenst!grtjs uit dronten -
30 Augustus 2013 - 15:47
Piet & Hannie:
Hoi jolien,
Jij kan leuk schrijven zeg! Alsof we daar zelf ook zijn.
Ik hoop dat je een beetje over je jetlag heen bent.
Geniet van al het moois om je heen.
Kijk weer Uit naar je volgende verhaal. -
01 September 2013 - 10:26
Marian Den Ouden:
Hallo Jolien,
Ken ik Lotte ook?
Een fijne vakantie en een succesvolle stage toegewenst.
Ik vind het leuk dat je ons via de site van de kerk op de hoogte houd.
groetjes van Marius en Marian -
02 September 2013 - 18:58
Jacoline Kotterink:
Wow, ik zie hele beelden bij je verhaal.Ik kan me goed indenken dat je graag je ogen dicht wou doen hahaha. Een land met een rijke cultuur, waarin het boedisme een grote plaats heeft. Dus ook het bijgeloof enz. Misschien kan je daar ook een keer wat over schrijven tzt? Nu eerst even wennen aan alles he. Fijn dat je mee mogen genieten van je kleurrijke verhalen. welke taal spreken ze daar eigenlijk ?? groetjes, Jacoline -
04 September 2013 - 17:10
Monique:
Hoi Jolien ,
Fijn om te horen dat je goed bent aangekomen! Het is daar inderdaad een heel verschil met Nederland haha, vooral die idiote situaties in het verkeer komen heel bekend voor. Geniet de komende tijd van het rondreizen. Ben benieuwd naar waar je allemaal bent geweest en wat je allemaal gezien hebt. Groetjes Monique -
06 September 2013 - 10:54
Jolien Nuninga:
Bedankt voor jullie reacties, erg leuk om te horen dat jullie me volgen! Het nieuwe verslag staat er inmiddels op :-) @Marian: Lotte is een klasgenootje van mij, komt uit Heiloo, dus ik denk van niet. @Jacoline: het boeddhisme kom je inderdaad veel tegen. Overal zijn tempels en beelden en 's ochtends of 's avonds hoor je de tempels ook goed! De taal is singalees (of tahil). Maar eigenlijk overal staat het er ook in het engels onder geschreven, omdat bijna iedereen ook wel (een beetje) engels spreekt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
